در ادامه بحث قبلی که به نجاسات در قران اشاره کردم بحث شراب و مسکرات را در این نوشتار از منظر قران بحث می کنم. در بحث نجاست گفتم که طبق اجتهاد قرانی، سه چیز نجس است: میته، دم(خون انسان)، لحم خنزیر(گوشت خوک) و چیزی به نام متنجس در قران نداریم. به عبارتی با رفع شدن و مثلا برداشتن میته از روی لباس دیگر لباس مشکلی ندارد و نیازی به آب کشیدن و غیره وجود ندارد.
در این نوشتار به شراب از منظر قران می پردازم. در حال حاضر به شراب تمام میوه ها شراب گفته می شود. مثلا شراب نارنگی، شراب سیب و غیره. ولی در زمان نزول قران صرفا برای شراب انگور از واژه “الْخَمْرِ” استفاده می شد و هنوز هم در رساله های عملیه برای شراب خرما از واژه “نبیذ” استفاده می شود و مقصود از “شراب”، صرفا شراب انگور است.
با این توضیح و آیات قران نتیجه آن است که دو چیز حرام است:
1- شراب خرما اعم از خوردن، خرید و فروش، تولید و غیره. چون قران صرفا می گوید “الْخَمْرِ”(سوره بقره آیه 219) و از خوردن شراب انگور یا مست کردن سخن نمی راند، بنابراین فعالیت های مرتبط با شراب انگور هم حرام است.
2- مست کردن: در واقع خوردن شراب میوه های دیگر (هر میوه ای به غیر از انگور) به شرط دانستن آنکه مست نمی شود یا آنکه مثلا با آب مخلوط کند یا کم بخورد و یقین داشته باشد که مست نمی شود اشکالی ندارد. مثلا آبجو با میزان الکل کم مست کننده نیست و به این امر یقین داریم بنابراین خوردن آبجو با الکل کم مثلا 4 درصد حلال است و فرقی میان مست کننده مایع یا جامد و غیره نیست.
ممکن است شخصی بپرسد آیا در نظام شریعت حکمی مانند گزاره دوم در بالا درباره مسکرات هست یا نه؟ برای این پرسش مثالی می زنم. مثلا در ماه رمضان و در روز و در هنگام روزه داری، برای مرد، ملعبه با زن تا جایی جایز است که یقین کند منی از او خارج نمی شود. به عبارتی در هنگام روزه داری میزان شوخی و رفتار جنسی با زن تا جایی مجاز است که بدانیم منی از مرد خارج نمی شود.
