در نوشتاری دیگر از مصلحت سنجی ابابکر در صدر اسلام و اینکه یگانه قانون طلایی ابابکر مصلحت حفظ اسلام بود. در این نوشتار از مصلحت ستیزی علی(مصلحت حفظ حکومت) می گویم.
علی حکومت معاویه بر شام را تحمل نکرد. لشکر به صفین کشید. جنگ را از طریق حکمیت باخت. گروهی به واسطه همین حکمیت از علی جدا شدند و خوارج نام گرفتند. همین گروه با علی در نهروان جنگیدند و سرانجام یکی از همین خوارج علی را به ضربت شمشیر شهید کرد و بعد از شهادت علی عملا حسن ابن علی حکومت را به معاویه واگذار کرد. درواقع حکومت به واسطه عدم تحمل معاویه توسط علی و لشکر کشی علیه معاویه از دست علی و اهل بیت خارج شد و کامل در اختیار امویان قرار گرفت. این مساله به خوبی نشان می دهد که علی حکومت را فدا کرد اما تصمیم ننگین نگرفت. تاریخ هرگز از پشیمانی اهل بیت سخن نگفته است.
